PGO-zorgen

U heeft er ongetwijfeld al over gehoord en gelezen: zorgverleners worden binnenkort verplicht om (delen van) het patiëntdossier online beschikbaar te stellen aan persoonlijke gezondheidsomgevingen (PGO’s). Daarnaast wordt bij de gezondheidsbewuste burger de behoefte aan een PGO als must-have gadget gecreëerd.
Via een PGO kan de patiënt medische gegevens verzamelen die bij zijn zorgverleners zijn vastgelegd, hier zelf gegevens aan toevoegen en besluiten met welke zorgverlener hij deze gegevens wil delen. In principe is er geen landelijk schakelpunt (LSP) meer nodig. De patiënt beheert eigenhandig het schakelknopje en bepaalt zelf of een zorgverlener wel of niet over bepaalde gegevens mag beschikken.
Prachtig natuurlijk om de patiënt te betrekken bij diens gezondheid en de gegevens daarover, maar moet dat via PGO’s, waarvan de ontwikkeling aan de markt wordt overgelaten? Alle MedMij-afspraken ten spijt, maar wie kan mij vertellen wat deze PGO-bouwers met deze waardevolle gezondheidsdata gaan uitspoken? Het angstigste scenario dat ik voor ogen heb, is dat een grote zorgverzekeraar straks voor haar verzekerden een PGO gaat vergoeden en daarmee de keuzes gaat bepalen. De PGO-leverancier beschikt vervolgens over een waardevolle database met persoons- én medicatiegegevens, en kan de gebruiker eenvoudig ‘helpen’ bij het versturen van de herhaalaanvraag naar een internetapotheek, waarmee de verzekeraar een deal heeft gesloten.
Ben ik overbezorgd of zijn we met z’n allen te afwachtend en naïef? Tot nu toe heeft niks en niemand mij nog ervan kunnen overtuigen dat het geschetste doemscenario voor de openbaar apotheker niet bewaarheid zou kunnen worden. In plaats van welwillend mee te werken aan het bouwen van MedMij-koppelingen, moeten we als beroepsgroep eerst de zekerheid hebben dat we hiermee niet onze eigen ondergang teweegbrengen.

Jos Lüers, hoofdredacteur
Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
juni 2019