Een van de toonbeelden van service in de detailhandel is niet meer. Ook de apotheek, die volgens de definitie van de Europese wetgeving een winkel in persoonlijke verzorging is, bleef niet buiten schot. Zware onderhandelingen achter de schermen, waarbij onfrisse drukmiddelen als smeergeld, stakingsdreiging en de inzet van geschade patiëntbelangen in de pers waarschijnlijk niet zijn geschuwd, hebben de maatregel niet kunnen voorkomen.Na alle agressie en administratieve lasten kreeg het toch al zo geplaagde apotheekteam ook dit nog voor de kiezen: sinds 1 januari is het definitief gedaan met het gratis plastic tasje in de apotheek.
Natuurlijk, de papieren zak werd in veel gevallen al ingezet om de voorgeschreven medicatie netjes te bundelen en vooral de klant te beschermen tegen nieuwsgierige blikken van andere apotheekbezoekers. ‘Wat zal die slikken?’ (Wees eerlijk, u kijkt toch ook altijd in het karretje als u een bekende tegenkomt in de supermarkt?) Op regenachtige dagen, of in het geval van volumineuze producten als laxeermiddelen, incontinentiematerialen en urinezakken, is de papieren zak echter een volstrekt ongeschikt transportmiddel. Geld vragen voor het plastic tasje dan maar? Weinig apotheekmedewerkers zullen het zien zitten om na de discussie over een gewijzigd uiterlijk van het middel en de uitgiftetarieven ook nog eens 25 cent voor een tasje te vragen. Ook alternatieven als de enigszins ranzig aandoende ‘tassenbol’ en de jute of linnen tas zullen in de meeste apotheken zijn afgevallen als reële uitwijkmogelijkheden. Nederland zal er aan moeten wennen. Door het hoge eigen risico zijn geneesmiddelen en de zorg daaromheen allang niet meer gratis. En nu moet er zelfs voor de verpakking van de zorg betaald worden. Het is aan de apotheekmedewerkers om dit allemaal maar weer uit te moeten leggen aan degenen die toch al de zwaarste last moeten dragen.
Jos Lüers, hoofdredacteur
februari 2015